Ne kadar masumdur çocuklar. Hiç bir kötülük birikmez mi içinde evet birikmez. Hangi ara büyüyüp o masumluğu kaybediyoruz. O minicik eller ne zamanda silah tutmaya başlıyor ne zaman sevimli kesik konuşmalar küfre dönüyor. Ne zaman hızsız kapkaççı çıkıyor aralarından anlamıyorum ve ben galiba o arayı kaçırıyorum.
Sevilmeye layıktır onlar koca adamlardan daha adamdır. En azından deneyim kazanana kadar. Hırsımız öfkemiz hayatta kalma çabamız bizi biz olmaktan çıkartıyor. Çocuk kalsaydım diye düşündüğümüz çok olmuştur değil mi? Peki bizim çocuk kalmamız için şartlar yeterli mi? Hayat bize çocukluk yaparken bizde çocuk olabilir miyiz? Çocuk kalabilir miyiz? Belki. Ama çok zor.
Bizi büyüten insanlar hatta daha da ilerleyip insanlıktan da çıkaranlara selam olsun. Ha bir de her şeye rağmen içindeki çocuğu kaybetmeyen insanlar. Siz çok güçlüsünüz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder