Yokluğun içime işledi yine soğuk rüzgar gibi. O kadar sensizlikle doluyum ki sana yer kalmadı kalbimde. İnsan zamanla her şeye alışırmış derler ya alıştım işte.
Özlemiyorum mesela eskisi gibi. Özlemlerimi gözyaşlarımı sildiğim mendille birlikte çöpe attım. (bir daha beni üzenlere bakmadım) Sahi en son ne zaman görmüştüm senin gerçeğini, gerçeklerini. Ne zaman sevmiştik ne zaman vazgeçmiştik. Anlamadım. Ne kadar güldüm de bu kadar ağladım bilemedim.
Sensizlikle doluyum yine bugün. Bir kere daha yalnız çaresiz ve yorgun. Yırtık bir kitap gibiyim bugün sayfalar okunaksız parçaları birleştirilemez, atmaya kıyamadığı ama rafta tozlanmaya mahkum bir kitap. Kitap demişken boş değildi içi aslında dopdoluydu huzur vardı görebilene mutluluk vardı. Sen son sayfasından başladın okumaya ve başlamadan bitti.
Senli cümleler bile artık sensizlikle bitiyorsa yazılacak üstüne söylenecek tek bir cümle kalmamıştı aslında da neyse...
Büyüklüğü bana ver yine küçüklük sende kalsın. Sevmediğin oyuncaklarını da ver bana sevdiklerin yanında olsun. Oyun oynadık birlikte kotu rolleri bana ver iyiler senin olsun. Yine de istemedin ya
canın sağ olsun. İstersen yine çık oyundan bu da son olsun...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder