İstan- BUL

Şehrin ışıkları gözümü alıyor bugün. Parmaklarımın arasında sıkıca tuttuğum bir sigara, bir o yanıyor bir ben. Bende ki tek ışık sigara o da zaten sönük kalıyor kalabalıklara. Ansızın bitiveriyor ve yine yalnız kalıyorum.


Bir şarkı çalıyor uzaklardan "apansız penceremde gülümsüyor güneş ne güzel. Bütün parmaklarım tıkır tıkır işliyor. İştahla biliyorsun yaşamaktır aşk. Geceyle gündüzün sessiz geçişimidir bir uyku boyunda. "  Sanırım unutuluyorum. En büyük korkumdu unutulmak. Hatta unutulmakla kalmayıp unutuyorumda. Unutulmadan unutmam çünkü ben. Dinlediğim şarkılarda gözümde canlanan bir anım dahi yok. Ne acı!


 İstanbul siliniyorsun yavaş yavaş, güzelliklerin geçiyor benden. Sahte ışıklarından gözlerim kamaşmıyor artık. Hatta aksine gülüyorum sana. Sen de en az ben kadar yalnızsın. Sevilmek için çaba harcama farkın yok benden ışığın söndüğü an sen de uyuyorsun  ben de...İstan - BUL. Hadi sıra sende bul beni adın gibi. Beni de yaşat sende! Yalnızlığıma da yer ver bu şehirde.

Kaç yaşındasın AŞK

Kaç yaşındasın AŞK ? Daha kaç umutlar tüketip üzerine yeni umutlar ekeceksin. Elden ayaktan düştüğünü görebilecek miyim.  Daha kaç kişinin önce yüreğini titretip sonra ellerinden kayıp gideceksin. Uykuya düşman aşk! bana gelince kaç yıl süreceksin. Sadece bir oyundan ibaretsin. Büyük bir hevesle yenmeyi beklerken bir anda oyundan çıkaran sensin. Herkesin yerini biri doldurur, oyuna yenileri girer. Elbet biri oyunu daha güzel oynar ve hep onunla eş olmak istersin, yani sen kalleşsin aşk. Hep birinde kalmazsın konar göçer gibisin. Aman diyeyim bana gelme. Misafire yer yok bende. Zaten yaşlısın bence, bana gelince ölürsün sen.

KOR- ku

Keşkeleri olur insanın hayatta. Keşke tanımasaydım, görmeseydim, sevmeseydim... Geriye kalan bir takım korkulardır aslında keşkeye sürükleyen. Tanımamak değil önemli olan bıraktığı izlerdir. Yeni gelene açılacak sayfa kalmamasındandır. Yeniden sevmek için cesareti kalmamıştır artık. O keşkeler iliğine kadar sömürmüştür insanı.





  Yağmurdan sonra gelen güneş ne kadar ısıtırsa içini sen de öyle ısıt. Düşünürken bile yokolabilirim bakışlarında. Çeyizim korkularım, yüzüğüm keşkelerim. Yanlışlıkla sevmiştim oysa ki. Bilemedim hesabının bana kesileceğini. Hesap yapmak bana göre değil. Öğrendiklerimle geleceğim sana. Hayat bana da dersler çıkarmayı öğretti. Mesela artık masadan ödeyebileceğim kadarını alıp yerim. Hatta gerekirse aç kalırım. Iııııı mesela güvenmek eylemini artık daha aralıklı yapacağım. Yarı yolda kaldığım oldu. Yarıda bırakmayı bilemem ben ama mesela hiç çıkmam o yola. Daha ufak adımlarla yürümeyi öğrendim ben bu zamanda. Kayıp düşmek yerine bir vakit daha geç giderim sana.

Sana gelir, sana giderim, sana severim, sana gülerim... Hep sencil olayı seçtim. Yanlış seçimlerimin üzerine bir çizgi çektim. Artık gelmişine geçmişine giderim. Bana severim. Bana gülerim.

Korkularım bile eskimiş pişmanlıklarım gibi. Unutulmak artık çokta önemli değil. Önem verince de gittiğini gördüm. Ağlamanın da bir şanı var öyle herkese o taç takılmaz. Ağlarken de güleni gördüm. Yaşadım, tanıdım, gördüm, bildim ve ben artık yanmaktan da korkmuyorum

İyiyim sen?

Hayat işte! yuvarlanıp gidiyoruz. Bazı geceler efkar basar dört bir yanımı, bazen de hayat dolu bakar gözlerim ellerim semaya açılırken. Bir umut dünyası yaşamak, yaşamak sendin, yaşamak ben, yaşamak bizdik öncelerden.


Şimdilerde yaşamak dolaşıyor damarlarımda. Öyle bir yaşamak ki sessiz, sakin, kimsesiz. Yaşamanın anlamı iki ayaklı yaratıklarda saklı değildi belki de. Yaşamak gidemeyeni sevmekti. Bir çiçek, bir saat, bir oyuncak yahut bir resim. Dedim ya hayat işte yuvarlanıp gidiyoruz...

Bul beni kaybolmuşum

Bazen insan kendini kaybolmuş hisseder. Sanki varsın da o sen değilmişsin gibi. Büyük bir kavga olur içinde hayır kaybolmadım sadece dinleniyorum yorgunum diye fısıldar kendi kendine. Yalanla avutur ve o yalana inanmak ister.

Belki aynı beni bir daha bulamam, cesareti kaybetmişte olabilirim. Ama ben kaybolmadım hayat! Sadece korkuyorum saklanıyorum. Kötüsün çünkü sen. Çıkarma beni olduğum yerden keyfim yerinde. Sele kapılmaktansa seyretmeyi tercih ediyorum ben. Canımı yaktın, ayağa kalkmak istemiyorum. Ya daha sert çakılırsam yere bir daha düzelemezsem? Beni bu defa görmemezlikten gel. Kötü insanlara alışmam zaman alacak gibi.

yazmaklıyım bugün

Hem çok yazmaklıyım hem çok ağlamaklı. Yazıp sildiğim cümlelerim var. Söylemek isteyipte söyleyemediğim. Yaşamak isteyipte yaşayamadığım hayatım ellerinden hızla kayıp gidiyor. Hergun bir gün daha yaşlanmış hislerim var. İçimden yazdığım bir dolu sayfalarım. Yenik düşüyorum ve çok üşüyorum.

Alacakaranlık

Yeni gün doğdu yeni heyecanlar yeni telaşlar yeni suskunluklar ... Bu sefer piyango çarptı derken amorti olma ihtimali. Umutsuzluk içime işledi sanırım. İstemek başarmanın yarısıydı ve ben hep hayata yarım başlıyorum.


Polyanna hallerim vardı eskiden. Eskiden dediysem çokta eski değil. İçimdeki kötü birileri var. Her dalımı kıran güvenme diye bağıran her insana potansiyel yaklaştıran. Herkes mi kötü yoksa artık ben mi kötüyüm bilemiyorum. Beni hayata küstüren sebeplerim yeterli gelmiyor kendime bile. Korkuyorum deli cesaretim bıraktığım yerde değil ve ben her gün kendimi terk ediyorum...