Büyük bir değişim var sokaklarda. İçinde bana tutunmaya çalışan bir varlık. İlk defa bu kadar muhtaç hissettim burnumu yerden kaldırmayan ben. Sanki tek çarem çaresizliğimdi. Galiba ilk defa da kendimi sokaktaki sesleri ayırt edemez halde buluyorum. Herkes konuşuyor, herkes susuyor, herkes var, herkes yok... Göz açıp kapayıncaya kadar derlerdi hayat. Hep gözümü açık tutmuştum oysaki içimdeki korkudan. Çok yalnızdım artık değilim.İki kişiyim. Büyüdüm galiba. Büyümek zorunda da kalmış olabilirim. Hiç olmayacak hayaller hala bir kuytuda. Hayal kurmaktan vazgeçersem gülmeyi unuturum. Benden geçtim rüyalarım hariç. Kalbimin atmadığını hissettiği an Rabbim bana bir kalp daha verdi. İçimde atıyor. Çok şükür...
