Öğretmen

 En çokta kendin zarar verirsin kendine. Yıkılmaz tabularını bir bir yıkarken. Elini masaya vurup yapmam dediklerini yaparken kanatırsın yaranı. 

Ne öğrendin hayattan deseler galiba hala öğrenemedim düşmeden yürümeyi. Bana tutunan herkes koşmaya başladı bile. Ben mi? kımıldamadan durdum yerimde bana yaslandılar düşmesinler diye vicdanımdan. Sonrası malum silah tutmayı öğrenince insan ilk öğreteni vururmuş öğrendim mi diye. Ben öğrenemedim üstüne basıp yukarı tırmanmayı... 

Bilmiyorum

En çok duyulmamak yıkar insanı. Kendinden bile şüphe edersin bazen. Acaba ben mi konuşmuyorum? İçimden mi konuşuyorum?
Soru işaretleri bitirir insanı günden güne. Acabalara bir kapıldım mı hayatının geri kalanını yaşamaya vaktin de halin de kalmaz. O durumdayım. Başa sarsam zamanı tekrar aynı taşlara takılırmıydım? Kendimi daha iyi korurmuydum her tehlikede ya da daha çok severmiydim kendimi? Dedim ya konuşursun kimse duymaz. Susarsın adın anılmaz. Gelenle doyulmaz geçmişte yaşanmaz. Hay ben bu işin gelmişini geçmişini...