Evvel zaman içinde bir bugün varmış

Hiç aklımda yokken çıktın karşıma
Denizi daha mavi güneşi daha sıcaktı gözlerinin
İçimde kuvvetli bir rüzgar var sanki saçlarım uçuşuyor yüzümü kapatırcasına ve ben sana bakıyorum
Dahada derinleşiyor sukütun
Fısıldıyor dudakların hiç kıpırdamadan
Konuşmadan anlaşabilmek değilmiydi zaten aşk?


Başardın o günden sonra rüzgar aşk getirmedi velakin kırıntıları götürdü
Geceleri,şarkıları,kokunu,resmini...
Ya var ol hayatimda ya da yok ol
Böyle olunca masal tadında kalıyorsun
Bir varmış bir yokmuş diye başlıyor cümleler ama yazık ki onlar ermiş muradına diye bitmiyor.

Ayağımın altı doğuştan cennet -yine iyisin-

Vücudumun en üst köşesinde taht kurmuştun oysaki
Önce başımın üzerinden gözlerime düştün her damla gözyaşımda attim seni
Aklım zaten hiç bir zaman kabul etmemişti dinlemesemde
Dudaklarima indin usulca ne yazık sevgi dolu sözlerimin tükendiği yerdeydim ve düştün
Sonra kalbim vardı defalarca kırdığın sana kapısını bile açmadı bu defa, misafir olduğunu bile bile kirletmek istemedi küçücük odasını
Ellerime geldin biraz sevdim tabi insan sevmez mi? Özlemişim. Öyle ya insan sevdiği yemeğin kırıntısını bile bırakmaz.
Damarlarımda sen dolaşırken kafamın içinde bir uğultu geldi öncelerden. Hani film şeridi gibi geçer ya hayatın gözlerinden.
Başımın üzerinden ellerime kadar getiren o uğultu ellerimin çözülmesine sebepti ve bıraktım
Anlayacağın büyük depremdin bende.Hani biz olmuştuk ya sözüm ona enkaz altında kalan bir ben oldum
Ben oradan sensiz çıktım...
Artık sen layık olduğun yerde ayaklarımın altındasın.

                                                           

                                                          (benim ayağımın altı da cennet hadi yine iyisin)

Her bitiş bir başlangıçsa ben başladım bitirmeye

Her bitiş bir başlangıçtır demis yasayan
Yaşadıkta kim daha güçlüydü zamandan.
Yahut kim verebilirdi narkozu bu derece, artık hissetmiyorum mesela
Yavaş yavaş beynimde donuyor cümlelerim, gideceği adres şaşmış ve ben ondan şaşkın
En güçlü ilacı aldı vücudumun her noktası zaman sen nelere kadirsin...


Hiç bir ölmek bu kadar tatlı olmamıstı
Elimde köpüklü kahvem her gün öldüğünü görüyorum ama canım yosun bağlamış zerre yanmıyor.
Küllerini süpürüyorum bir boşluğa tekrar doğmayasın diye
Bütün suç aletlerini kaldırdım ortadan ve sen ölüyorsun toprak atmak bile gelmiyor içimden yalanı sevmem bilirsin
İkimizden biri hep fazlaydı sanırım koca dünyaya birlikte sığamadık
Bugüne kadar ben öldüm hergün
Bakalım kimde kefen daha afilli duracak
Şimdi sıra sende ben geri döndüm. ( benim yaşamam için senin bende ölmen lazımdı)

Öyle bir gülmek ki güleni ağlatır

Tek bir dişinin bile gözükmediği gülmeler gördüm ben
Öyle bir gülmeydi ki...
Bir de hayatın akışını değiştiren, dünyayı tepe taklak eden, bildiklerini unutturan bir ağlama gördüm.
Ahhhh keşke insanların kılavuzu olsa da okusak ya da bir fragmanını verseler önceden de hata yapmasak ya da son kullanma tarihi olsa bozulunca atsak
Keske kaderimizdeki insanla kırılmadan önce merhabalaşsak
Ne garip büyümek dedikleri şey
Hayatın kimseye adaletli davranmadığını tekrar görüyorum
Kimi acının a sını yaşamamışken kimi acıya dair bütün kelimeleri ezberlemiş, masallara inanmayı çoktan bırakmış
Kimi parasızlığa kazık çakmış kimi elinin kirinde tutuyor parayı
Hakikaten mükafatı nerede bu yaşanmışlığın
Muhasebesini kim tutuyor? Nerede başlıyor bu oyun ve ne zaman bitiyor?