Dil yarasi

Belki butun yaralarin melhemi olur. Ama dil yarasi dedigin gecmez. Gunden gune sesler yukseliverir. Tekrar tekrar sana yasatir o ani. Beyin insana oyun oynar. Oyle ki insanin hafizasi bazi olaylari silerken yahut zor hatirlarken yara aldigin cumleleri harfi harfine tutar belleginde. Sen guzellikler gormek isterken butun kotulukleri serer onune. Bak ve dur dercesine gozlerindeki perdeyi aniden kaldiriverir. Ne tutunacak bir dalin kalir ne sozleyecek bir cift soz...


Kalpten gecen dudaga dokuldugu an o kalbi yerinden sokesin gelir de soz soylendi yerine ulasti bir kere ne sen duymamazliktan gelebilirsin ne o soylememis sayilir. Keske insanlar konusurken sadece harfler verse bize ve biz o harflerden istedigimiz cumleleri kursak ya da tamamlanmamis cumleler verse cumlenin kalan yarisi da bana ait olsa... Keske insanlar bu kadar bencil olmasa. Hayati tek basina degilde yari yariya sahiplenmeye de raziyim ben.

Orada dur

Orada dur! Daha fazla yaklasma. Sevgim baki ama uzaktan sevmek en guzeli. Ben yagmuru da seviyorum ustelik. Ama her defasinda sevdigimi bile bile beni kimseden ayri tutmuyor. Yine de islaniyorum. Mesela ben sessizligi de severim. Ama sessizlik beni oyle bir sevmiyor ki bana huzurdan cok korku veriyor. Demek istedigimi anlamadin mi ? O zaman bir daha! ben en cokta kendimi severim. Cunku bana en zararsiz yine benim...


Insan bazen onem siralarini karistirip hic ugruna hayatini ipe cikarabilir. Varsin olsun. Ama bir iki derken sayilari arttikca uzaklik araya girer ve ip bir gun kopar. Kaldi ki illa yanyana olmak degildir sevmek ya da karsilik beklemez. Yakinlik uzaklik etkilemez.En azindan etkilememeli. Hatta bazi insanlar uzaktan daha guzel sevilir. Yaklastikca buyusu kacar. Hayallerindeki kahraman bir anda yerini kotu karaktere birakir. Uzaktan gordugunuz deniz yaklastikca cazibesini kaybedebilir. Bazen manzaraya uzaktan bakmak en guzelidir. Hatta bir de cayini aldin mi degme keyfine. (nasilsa bilmez izledigini)

gençlik

Ah benim gençliğim. Saçı uzun, gözleri gülen, derdi az gençliğim... Şimdilerde o günleri anar oldu kocaman yüreğim. Her gün bir parça daha büyürken dertler geçmişe dönüp gülmek kadar anlamsız bugün ki benliğim.

Sıkıldıkça yazarım ben bilirsin geçmişten bugüne tek değişmeyen huyum. Bugün de sana yazmak istedim. Artık ben sen olmaktan çıktım birbirimize bütün benzerliğimizi zamanla kaybettim. Bana beni anlat ki tekrar hayat bulayım. Ah gençliğim sen beni nerede bıraktın ve ben neredeyim

Inadina yasiyorum

Gulumsuyorum herseye inat ve biliyorum ki ben guldukce deniz daha mavi, gunes daha sicak, gunduz daha aydinlik ve yine biliyorum ki ben sevdikce daha cok seviliyorum. Koseye cekilip kusmek kime yarar saglar.

Elinden oyuncagi alinmis cocuk gibi uzaktan seyrettim bir sure gucum yerine gelmis meger de ben gorememisim. Ayaklarim eskisinden daha saglam basiyor hayata. Çiğnercesine yuruyorum bugun. Kendi inadimla bile inatlasiyorum ve sanirim kendimi yeniyorum.

Gunce

...Mesela bir daha bu yasta olmayacagim. Ayni duayi tekrar tekrar etmeyecegim. Hic bir zaman bugunu tekrar yasamayacagim. Yasamin saati o kadar haince ilerliyor ki ne zaman basimi yerden kaldiracak olsam baska sahne baska oyundayim. Senaryo tanidik gelsede bazen hep baska roldeyim.

Gunluk hirslarimiz,tatminsizligimiz ve hep daha cok istememizdir bizi yavaslatan zamandan calan. Halbuki bazen mantigini birakip dusunmeden yasamali insan. Yarini hesaplamadan devirmeli bir gunu. Mantik insani hissislestirir. Sonra donup arkana bakarsinda hersey yerli yerinde istedigin gibi kuralli duzenli ama hep bir tas eksik...